صید صنعتی چه بر سر آبزیان جهان آورده؟

همزمان با افزایش تعداد انسان‌ها روی زمین و كاهش زمین‌های كشاورزی، بشر برای تامین غذا هر بیشتر به سراغ اقیانوس ها رفته است. از سال 1950 تا 1990، صید ماهی‌ در اقیانوس از 19 میلیون تن به 89 میلیون تن افزایش یافت. اما از سال 1990 به بعد رشدی در صید جهانی مشاهده نشده است. برای 

نخستین بار در تاریخ، انسان دیگر نمی‌تواند اقیانوس‌ها را منبع لایتناهی تأمین غذا بداند. در واقع، بیشتر زیستگاه های ماهیان از بین رفته اند یا با سرعت زیاد در حال از بین رفتن هستند و این روند، تبعات جدی برای گرسنگی جهان خواهد داشت.


در سال 1997، سازمان غذا و كشاورزی ملل متحد گزارش داد كه 11 منطقه از 15 منطقه اصلی ماهیگیری در اقیانوس‌ها به سرعت در حال نابودی هستند و علت آن ماهیگیری بی‌رویه است. همچنین 34 درصد از تمام گونه‌های ماهیان در آستانه خطر انقراض فوری و یا آسیب پذیر در برابر انقراض هستند



یك سال بعد، مجله ساینس نتیجه‌گیری كرد كه میزان نابودی حیات در اقیانوس‌ها خیلی بیشتر از آن چیزی است كه قبلا تصور می‌شد. 


كاهش ذخایر ماهی و دشواری كارخانه‌های تولید ماهی برای پر كردن سهمیه خود، باعث شد تا كشتی‌های ماهیگیری، تورهای خود را در عمق بیشتری از اقیانوس‌ها پهن كنند و ماهی‌های غیر قابل خوردن بیشتری را نابود کنند.علاوه بر این، آنها حتی حاضر شده اند كه ماهی‌های هر چه كوچك‌تر را هم صید كنند. اد آیرس از انستیتو دیده‌بان جهانی، زنجیره وقایع را اینگونه توصیف می‌كند:


صید صنعتی چه بر سر آبزیان جهان آورده؟


« گونه‌های كوچک معمولا غذای گونه‌های بزرگتر هستند پس هنگامی كه تورها ماهیان پایین زنجیره غذایی را صید می کنند، گونه‌های بزرگ تر ماهی، غذای خود را از دست می‌دهند و نابودی‌شان آغاز می‌شود. در همین حال شناورهای صیادی صنعتی در تلاش بر صید ماهی‌های بسیار كوچك، ماهی‌های جوان گونه‌های 

بزرگ ‌تر را هم صید می کنند و به این ترتیب علاوه نابودی غذای ماهیان بزرگ، نسل آتی آن‌ها را هم نابود می‌كنند. این كار یعنی سرقت از نسل آینده بشر برای سیر كردن نسل فعلی. همچنین این شیوه صید باعث می‌شود كه گونه‌های بیشتری از ماهیان اقیانوسی در معرض انقراض قرار بگیرند.» 

صاحبان رستوران‌ها در شرق آمریكا شاید اخیرا متوجه كمپین خارج كردن اره ماهی از منوی غذاهای دریایی رستوران‌ها شده باشند. این ماهی در خطر انقراض نسل قرار دارد و طرفدران این كمپین می‌گویند تا زمان احیای جمعیت این ماهی، باید مصرف آن را ممنوع كرد. در حال حاضر در حدود دو سوم ماهی‌های صید شد در اقیانوس اطلس شمالی، هنوز برای تولید مثل بسیار جوان هستند.



بسیاری از ما تصور می‌كنیم كه ماهی بر خلاف پاندا و یا ببر، یك منبع و محصول تجدید پذیر شبیه گندم است.اما فناوری مورد استفاده برای جارو كردن حتی آخرین ماهی‌ها از اقیانوس‌ها به حدی پیشرفت کرده كه گونه‌های مختلف ماهی یکی پس از دیگری رو به زوال هستند. هفته‌نامه زیست محیطی و سلامت راشل می‌نویسد:



«امروزه كشتی‌هاط ماهیگیری تراول از فناوری‌ نظامی برای ماهیگیری در عمق یك مایلی استفاده می‌كنند و به صید گونه‌هایی می‌پردازند كه تا ده سال قبل كمتر كسی آنها را قابل مصرف و خوردن می‌دانست. با توجه به اینكه زیستگاه های ماهیان در عمق كم رو به نابودی است، صنعت صیادی تورهای كشتی‌های 

ماهیگیری را مجهز به چرخ و غلطك هایی کرده كه در كف اقیانوس‌ها حركت می کنند و هر چیزی به هر اندازه‌ای را بالا می کشند... همچنین استفاده از رادار موجب شده تا كشتی‌ها و قایق‌های ماهیگیری حتی در تاریكی و فضای مه‌آلوده هم فعالیت كنند. با استفاده از فناوری جی پی اس (سیستم مکانیابی 


ماهواره‌ای) می‌توان محل تجمع ماهی‌های را شناسایی كرد تا كشتی‌های ماهیگیری دز زمان مناسب به این مناطق باز گردند و ماهی ها را صید کنند. نقشه‌های نظامی که سابقاً محرمانه بود در دسترس صنعت صیادی قرار گرفته است. این نقشه ها مسیر جریان‌های آب‌های غنی از مواد غذایی در عمق زیاد را 


كه مطلوب ماهی‌هاست نشان می‌دهند. كشتی‌های مدرن ماهیگیری كه به صورت الكترونیك هدایت می‌شوند با استفاده از تورهای بسیار بزرگ ساخته شده از مواد قویتر، اقیانوس‌ها را جارو می كنند و هر روز این ماجرا اتفاق می افتد. در نتیجه، ماهی‌های اقیانوس رو به نابودی هستند.»


منبع: کتاب انقلاب غذایی (Food Revolution)
نوشته: جان رابینز