نام پيتزا با نام ايتاليا و شهر ناپل گره خورده است. اما اين غذاي پرطرفدار راه درازي را پيموده است تا به يک غذاي جهاني تبديل شود. سربازان داريوش(486-521 پيش از ميلاد) نوعي نان پهن را روي سپرهاي خود مي پختند و روي آن را با پنير و خرما مي پوشاندند. يوناني ها پختن چنين نان هايي را از ايرانيان آموختند. اين نان از يونان به روم رفت و در جنوب ايتاليا معمول شد.

300 سال پيش از ميلاد، يک تاريخ نگار رومي به نام «مارکوس پورسيوس کاتو» در کتاب تاريخ خود نوشت؛ «گردي پهني از خمير که با روغن زيتون، سبزي و عسل پوشيده شده و روي سنگ پخته مي شود.» اين نشان مي دهد که رومي ها به پيتزا علاقه داشته اند و آن را با فرهنگ غذايي خود سازگار کرده بودند؛ چرا که روغن زيتون در روم بسيار معمول بود. پيتزا از روم به جنوب ايتاليا راه يافت، اما تا مدت ها آن را غذاي فقيران مي ناميد ند. تا اينکه در سال 1889 يک آشپز درباري به نام «رافائل اسپوزيتو» پنير و گوجه فرنگي را در ترکيب پيتزا وارد کرد. «ملکه مارگريتا» بسيار خوشش آمد و آرام آرام همه مردم به خورد چنين پيتزايي روي آوردند. به اين ترتيب، پيتزاي «مارگريتا» به مشهورترين پيتزاي ايتاليايي تبديل شد؛ پيتزايي که به خاطر داشتن پنير، به پيتزاي ايراني شباهت بيشتر دارد.
منبع:سایت دارکوب