Resigzed Image Click this bar to view the full image.




اصلی ترین علت بی رغبتی سگ ماده برای جفت گیری همان طور که در بخش مربوط به دوره های ج-ن-س-ی گفته شد قرار نداشتن حیوان در مرحله ی ج-ن-س-ی مناسب است.سگ های ماده فقط از اواخر دوره ی پرواستروس تا اواسط دوره ی استروس یعنی 7 تا 12 روز پس شروع بروز علائم فحلی به سگ نر اجازه ی نزدیکی می دهند.در خارج از این زمان که بسته به شرایط می تواند کم و زیاد باشد سگ ماده به هیچ عنوان به اشتیاق سگ نر برای جفت گیری پاسخ مثبت نداده و در صورت اصرار حیوان نر او را با رفتار خشنی از خود دور می کند.ولی در این محدوده ی زمانی نیز بعضی از سگ های ماده تمایلی به جفت گیری ندارند.یکی از علل شایع امتناع سگ های ماده از جفت گیری بی تجربگی سگ نر در انجام صحیح کار است.این سگ نر که غالبا جوان نیز هست در اثر هیجان زیاد حیوان ماده را کلافه کرده و او را عصبی می کند.اشتباه مکرر در پیدا کردن موقعیت صحیح برای پریدن روی حیوان ماده باعث خستگی او خواهد شد.پریدن در ناحیه ی صورت حیوان ماده-پهلو ها-دست و پا یا عدم هدف گیری درست از جمله خطا هایی است که مانع جفت گیری صحیح شده و پس از مدت کوتاهی با رفتار خشونت آمیز و حاکی از نارضایتی سگ ماده روبرو خواهد شد.در این حالت باید حیوان ماده را کاملا مقید کرد به او پوزه بند زد و سر او را محکم نگه داشت تا سگ نر را گاز نگیرد.سپس شخص دیگری به کمک سگ نر هیجان زده رفته و او را در پیدا کردن موقعیت مناسب کمک کند.در این حالت اگر دخول انجام شود باید تا پایان کار سگ ماده همچنان مهار باشد و اگر با تمام این شرایط سگ نر همچنان قادر به پیدا کردن محل وارد کردن آلت نشد در آن صورت می توان با دست آلت سگ نر را به طرف مهبل هدایت کرد.اگر باز هم سگ نر توانایی انجام حرکات متناوب جهت خروج اسپرم را نداشت باید از سگ نر دیگری برای این کار استفاده کرد.گاهی نیز تسلط و توانایی زیاد سگ نری که تجربه ی زیادی در این کار دارد سگ ماده باکره را که تجربه ی اول خود را سپری می کند به وحشت انداخته و باعث فرار او خواهد شد.سگ های نری که بارها و بارها این کار را انجام داده باشند دیگر به مقدمات کار و آماده کردن ذهنی سگ ماده توجهی نشان نداده و با یک حرکت ناگهانی روی او می پرند.این امر برای بعضی از سگ های ماده ناخوشایند بوده و واکنشی معترضانه از خود نشان می دهند.


همانطور که در مورد سگ های نر نیز گفته شد همنشینی زیاد با انسان ها و معاشرت نداشتن با سگ های دیگر ممکن است باعث بی رغبتی حیوان ماده برای جفت گیری شود.دوستی قدیمی نیز بین دو سگ میتواند تمایل آن ها را به جفت گیری با هم کم کند.


بزرگ بودن و سنگینی سگ نر باعث آزار حیوان ماده شده و گاهی تحمل این وزن زیاد روی پشت حیوان ماده برایش ممکن نیست.سگ های ماده از نزدیکی با سگ های خیلی بزرگ و سنگین وزن امتناع کرده و فرار می کنند.وجود آسیب های فیزیکی عضلانی-استخوانی و ناهنجاری های ستون فقرات حیوان ماده نیز باعث عدم تحمل وزن سگ نر به علت وارد شدن درد زیاد به هنگام پرش می شود.برای بررسی و در صورت امکان درمان این موارد باید با دامپزشک مشورت کنید.





Resigzed Image Click this bar to view the full image.





منبع:راهنمای جامع حیوانات اهلی-دکتر علی نصیریان-دکتر هستی آذر آباد


پایان