سیلویو بلو از موزه تاریخ طبیعی در لندن و همکارانش تأکید می‌کنند که گزارشاتی نيز درباره‌ی چنین کارهایی از اعصار و فرهنگ‌های مختلف وجود داشت. پیشتر مورخ یونانی هرودت درباره‌ی سکاها نوشته بود که آنان از جمجمه‌های مخالفان مغلوب به عنوان پیاله‌ی نوشیدنی استفاده می‌کردند. بعدها مشابه این وضعیت درباره‌ی وایکینگ‌ها گزارش شده بود. البته شواهد باستان شناختی همخوان اندکی موجود است. محققان استخوان‌ها و تکه‌های استخوانی حداقل پنج انسان را که چند دهه‌ی قبل از غار Gough در نزدیکی چدار انگلیس به دست آمده بود، تجزیه و تحلیل کردند. لایه کشف شده مربوطه جزء آخرین رده‌ی فرهنگی پارینه سنگی (Magdalénien بر اساس نام یافتگاه مادلین در تورک فرانسه) به شمار می‌آید که در بیشتر بخش‌های اروپا گسترش داشت. به ویژه جمجمه‌های دو بزرگسال و یک کودک کوچک که حدود 14700 سال پیش مرده بودند، نظر محققان را به خود جلب کرد. نتایج بررسی آنان در مجله «پلاس وان» منتشر شد.
بلو و همکارانش با توجه به آثار متعدد ابزار سنگی به این نتیجه رسیدند که اندکی بعد از مرگ کار مفصلی روی جمجمه‌ها انجام شده است. از جمله با ضربات هدفمند عضلات گردن از نقطه‌ی شروعشان در جمجمه بریده شده و سر از بدن جدا شده بود. بعد از دور انداختن فک پایینی، در نهایت استخوان صورت و قسمت پایینی جمجمه شکسته شده و لبه‌ی استخوان جمجمه‌ی باقیمانده صاف می‌شد. به عقیده محققان، احتمالاً حداقل بخشی از گوشت خورده می شد.
بلو و همکارانش به این نتیجه رسیده‌اند که احتمالاً غارنشینان عصر حجر از جمجمه‌ها به عنوان جام‌های نوشیدنی برای مراسم‌های رسمی استفاده می‌کردند. به عقیده‌ی این محقق: «ما قبلاً بر این گمان بودیم که انسان‌های اولیه در انجام کار روی بدن انسان بعد از مرگ، بسیار ماهر بودند. تحقیق ما نشان داد که آنان اطلاعات مفصلی درباره آناتومی بدن انسان داشتند.»
همکار بلو، کریس استرینگر تأکید می‌کند که در مورد روند دقیق رویدادهای آن زمان در غارها فقط می‌توان حدس زد. به عقیده این محقق:«یک تفسیر اغراق آمیز این است که این افراد کشته و سلاخی شده و سپس خورده می‌شدند و در پایان این رخدادها، کار روی کاسه‌های سر شروع می شد.» البته این هم تقریباً قابل تصور است که ظروف جمجمه‌ای برای یادبود اعضای مرده گروه ساخته مي‌شد.