روزی حضرت رضا علیه السلام به یکی از اصحاب فرمودند: در زمان جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله حالت جغد چنین بود که به منازل و خانه ها و قصر ها رفت و آمد داشت، و هنگامی که اهل منزل مشغول صرف غذا می شدند به نزدیک آن ها می رفت تا به او آب و غذایی بدهند و با آنان هم غذا می شد،
سپس به جایگاه خود - روی دیوار منازل وشاخۀ درختان - بازمی گشت. اما هنگامی که حسین بن علی را شهید نمودند از آبادی خارج شد و به خرابه ها و کوه ها و صحرا ها پناه برد و چنین گفت: بد امتی هستید شما که فرزند پیامبر خود را کشتید – وقتی با فرزند پیامبر چنین کنید – هرگز بر جانم در میان شما ایمن نیستم!!!
درحدیث دیگری حضرت صادق علیه السلام می فرمایند: جغد تمام روزرا روزه دارومحزون می گذراند وهنگامی که عالم را شب فرا می گیرد تا به صبح برای حسین صلوات الله علیه ناله می کند!!!
امام صادق(ع) فرمود :
آیا کسی از شما جغد را در روز دیده ؟ حاضران گفتند : نه ، او آشکار نمی شود مگر در شب. امام صادق(ع) فرمود : ( جغد همواره در آبادی ها کنار مردم می زیست ، ولی وقتی که حسین (ع) از غصه غم مصیبت جانکاه امام حسین(ع) و یارانش ، همواره روزها روزه و را به شهادت رساندند محزون است ، و شب ها به یاد مصائب حسین(ع) تا صبح زمزمه و ناله می کند.)
کامل الزیاره ، چاپ صدرق ، ص