اتساع عضله قلب یک بیماری جدی و تهدید کننده جان حیوان است. با این وجود در بیشتر موارد با تشخیص زودهنگام و درمان به موقع، بیماران می توانند از چندین ماه تا چندین سال بعد از تشخیص به زندگی خود ادامه دهند. هرچه بیماری حادتر و علائمش شدیدتر باشد احتمال بهبودی نیز کمتر خواهد بود.این بیماری بیشتر در سگ های نژاد بزرگ در سنین میانسالی تا پیری (بالای 4 سال) دیده میشود. نژادهای دوبرمن پینچر،وولف هاوند ،باکسر و گریت دین بیشتر از بقیه سایر نژادها مستعد ابتلا به این نوع بیماری قلبی هستند. اتساع عضله قلب در نژادهای کوچک سگ و همچنین در گربه ها به ندرت گزارش شده است.

شروع علائم بیماری می تواند به صورت یکباره و حاد ایجاد شود. بیماران تقریباً همیشه یک ،دو یا چند نشانی از قبیل تنگی تنفس ،سرفه های متوالی ،ضعف و بی حالی ،کاهش اشتها ،غش و از هوش رفتن را میتوانند از خود نشان دهند. در ابتداء علائم بیماری خفیف ،مبهم و نامشخص اند به طوری که ممکن است صاحب حیوان متوجه آنها نشود. دامپزشک با گرفتن شرح حال ،تاریخچه ،انجام معاینات کامل و گوش دادن به صدای قلب می تواند به وجود این بیماری مشکوک شود. وی به وسیله گوشی معاینه می تواند با شنیدن صدای اضافه ویا نامنظم بودن ریتم قلب تا حدودی متوجه وجود اختلال در این عضو شود. پس از آن به کمک روشهای تشخیصی دیگر نظیر عکسبرداری از قلب، گرفتن نوار قلب ،اندازه گیری فشار خون و اکوکاریوگرافی نموده خواهد توانست وجود این بیماری را تایید نماید. مهمترین و دقیقترین وسیله تشخیصی برای این بیماری نیز اکوکاردیوگرافی است.
 
از طرف دیگر در صورت وجود بیماری همزمان دیگر در سایر نقاط بدن(مثل کبد و کلیه) لازم است آزمایشات خون و ادرار انجام گیرد تا از تجویز داروهای نامناسب برای کنترل بیماری قلبی جلوگیری شود. روند پیشرفت بیماری برگشت پذیر نبوده و عضله قلب شل شده معمولا به حالت طبیعی خود(به استثنا کمبود اسیدآمینه تائورین) باز نمی گردد. کمبود تائورین می تواند باعث شل شدگی عضله قلب گشته که با تجویز مکمل های حاوی تائورین می توان از روند پیشرفت این مشکل جلوگیری به عمل اورد.
با وجود غذاهای تجاری مناسب امروزه شل شدگی عضله قلب به علت کمبود تائورین به ندرت  دیده می شود. بنابراین اتساع عضلات قلب بیشتر علل ژنتیکی و ارثی دارد. کمبود تائورین به وسیله انجام آزمایش خون و اندازه گیری میزان این ماده قابل تشخیص است.
 در صورت وجود علائم حاد و شدید بیماری ،حیوان می بایست تحت مراقبت های اورژانسی قرار بگیرد و چند روزی نیز در مرکز دامپزشکی بستری شود. در بسیاری از موارد بیماری را می توان حدود زیادی کنترل نمود تا جایی که حیوان بتواند به صورت طبیعی به زندگی خود ادامه دهد. با این حال بیشتر سگ های مبتلا ،بنیه و استقامت سابق خود را به دست نخواهند اورد. سگهایی که به درمان پاسخ نمی دهند سست و بی حال باقی مانده و نمی توانند با کیفیت مناسب به زندگی خود ادامه دهند. با وجود انجام درمان های سفت و سخت در برخی موارد حاد و اورژانسی ،وضعیت حیوان بهبود پیدا نکرده و حیوان تلف میشود. حتی در مواردی که حیوان به درمان پاسخ مناسب میدهد و علائم بیماری کنترل میشود امکان ایست ناگهانی قلبی و مرگ وجود دارد.
 
به سبب اینکه سگ های مبتلا با این بیماری کم اشتها می شوند لازم است از غذاهای لذیذ ،مقوی و کم نمک برای تغذیه انها استفاده شود. استفاده از آرام بخش ها ،داروهای مُدر(افزایش دهنده میزان ادرار) ،گشاد کننده های عروق (مثل انالاپریل) ،داروهای تقویت کننده تپش قلب(مثل دیگوکسین) و داروهای ضدآریتمی از جمله درمان هایی هستند که براساس شدت بیماری و بنابرنظر و صلاحدید دامپزشک میتوان از انها استفاده کرد. اگر شدت بیماری به حدی بود که باعث تجمع مایعات در اطراف ریه و یا شکم شود می بایست این مایعات را توسط سرنگ از بدن خارج نمود. سگ های مبتلا به این بیماری می توانند با درمان های مناسب با شادابی نسبی به زندگی خود ادامه دهند. هیچگاه سگهای مبتلا را نباید وادار به انجام فعالیت های سنگین واسترس زا نمود. همچنین باید توجه داشت که سرخود داروهای تجویز شده توسط دامپزشک را قطع ،کم و یا زیاد ننمایید. در صورت ایجاد عوارض جانبی داروها یا وخیم تر شدن وضعیت حیوان میباست بیدرنگ با دامپزشک تماس گرفته شود. همیشه به یاد داشته باشید که سگ ها از بیماری قلب خود آگاه نیستند تا ملاحظات مورد نیاز را رعایت نمایند. این شما هستید که نباید اجازه دهید حیوان فعالیت زیادی داشته باشد. اگر حیوان علائمی نظیر اسهال ،استفراغ ،تغییر در اشتها ،گوشه گیری و بداخلاقی نشان داد بیدرنگ به دامپزشک مراجعه شود.