«این گونه روباه، که در فارسی روباه ترکمنی یا روباه سردم‌سیاه نامیده می‌شود، در داخل قلمرو ایران سرگذشتی از رکوردهای مشکوک دارد. رد تمام ارجاعات به حضور روباه ترکمنی (کورساک) در ایران به یک تک رکورد توسط گزاویه میزون (1959) از گمیشان در استان گلستان، در کرانه جنوب‌شرقی دریای خزر می‌رسد. میزون در سال 1952 از شکارچیان ترکمن در بازار گمیشان یک پوست مرغوب خرید و آن شکارچیان ادعا می‌کردند که این جانورا همان حوالی صید کرده‌اند، هرچند اذعان داشتند که بسیار کمیاب است. محل نگهداری این پوست معلوم نیست. بلانفورد (1876) به نقل از دفیلیپی (1865) نوشته که روباه ترکمنی در همه جای ایران پیدا می‌شود. 

حضور روباه ترکمنی در ایران+عکس


با این حال بلانفورد نتوانست هیچ نمونه‌ای در موزه تورین پیدا کند و هیچ کدام از روباه‌هایی که او در ایران مشاهده کرد به این گونه تعلق نداشتند. بنابراین بلانفورد به این نتیجه رسید که دفیلیپی در شناسایی اشتباه کرده است. نوویکوف (1956) نیز ایران را به فهرست گونه‌هایی که روباه کورساک در آنها حضور دارد اضافه کرد، اما به دلیل نبود رکورد قطعی یک علامت سوال میان دو پرانتز نیز به دنبال نام ایران آورد. هپتنر و همکارانش (1967) به عنوان مناطق حضور زیرگونه روباه ترکمنی در خارج از مرزهای شوروی سابق 


از شمال افغانستان و شمال شرقی ایران نام می‌برند، بدون آنکه به رکورد مشخصی ارجاع بدهند. لی (1967) نیز هیچ رکوردی از این روباه گزارش نکرد و در عوض در ضمیمه‌ای با عنوان «گونه‌های دیگری که از ایران گزارش شده‌اند» به تنها رکورد میزون ارجاع داد. اعتماد (1985) هم در جامع‌ترین بررسی که تا آن زمان از پستانداران ایران صورت گرفت، فقط به میزون به عنوان تنها رکورد این گونه از ایران ارجاع داد و این در مورد تمام کارهای کوچک‌تری که پس از آن انجام شدند، ازجمله مقاله کرمی و همکاران (2008)، نیز صدق می‌کند.»





(توجه داشته باشید که نام روباه ترکمنی تنها برای یکی از سه زیرگونه این گونه روباه مناسب است، نه برای کل گونه، و به همین دلیل از همان نام کورساک استفاده کرده‌ایم. پراکندگی جهانی این گونه در آسیای میانه تا مغولستان است و ایران در حاشیه گستره پراکندگی آن قرار دارد.)